Doetinchem

Niet alle mensen zijn gelijk en degenen die op basis van talent en hard werken maatschappelijk een grote bijdrage leveren, mogen best wat meer verdienen dan een ander. Drie, zes of tien keer zoveel als het minimum maar gekker moest het niet worden. Dat vonden de meeste mensen zo'n veertig jaar geleden.

Een bijdrage van Hans van Heijningen.

Totdat in de jaren tachtig van de vorige eeuw de neoliberalen aan het roer kwamen en het reguleren van de topinkomens aan de markt overlieten. Dat leidde tot een scheefgroei waar de meeste Nederlanders niet blij mee zijn of zelfs schande over spreken.

Zelf heb ik mij vaak afgevraagd wat er omgaat in de hoofden van onze topbestuurders en bankiers. Wat maakt nou dat zij collectief het rupsje-nooit-genoeg gedrag vertonen? Als ik mij in hen verplaats kan ik me nog voorstellen dat het fijn is om zoveel geld te hebben dat je de rest van je leven kunt doen wat je het liefste wil, dat je in een leuk huis woont en dat het je partners en eventuele kinderen ook in de toekomst aan niets ontbreekt. Wanneer het niet je hobby is om met geld te smijten kom je vanuit dit scenario een heel eind met een paar miljoen. Al die nullen achter dat getal, wat moet je daarmee?

In “De Utopie van de vrije markt” besteedt Hans Achterhuis enkele pagina’s aan de magie achter topinkomens en bonussen. Hij maakt duidelijk dat er van een objectieve relatie tussen prestaties en beloningen geen sprake is, maar dat betrokkenen een eigen werkelijkheid hebben geschapen en overtuigd zijn van hun eigen gelijk. Hun exorbitant hoge beloningen zouden maatschappelijk nut hebben omdat zij de ontvangers tot grootse daden zouden brengen, tot voorspoed en vreugde van alle mensen. Dat de salarissen en bonussen steeds verder omhoog gaan, zou te maken hebben met het kortstondig geluk dat materie opwekt in de mens. Naarmate je meer hebt, ben je minder dagen gelukkig met een nieuwe broek, laptop, auto, huis, buitenhuis, villa in Mozambique en ga zo maar door. Geld leidt tot een vorm van ongeneeslijke verslaving.

Nu wil het geval dat de banken in Nederland en andere westerse landen mede door de georganiseerde graaizucht van een kleine minderheid bijna kopje onder zijn gegaan. De overheid heeft die banken van een faillissement gered door ons belastinggeld daarin te steken. Wanneer die banken de weg naar boven weer gevonden hebben, krijgt de top van die banken opnieuw bonussen. De verontwaardiging daarover begrijpen de bankiers niet omdat zij zich houden aan de afspraken die zij daarover met zichzelf en de overheid gemaakt hebben.

Doetinchems gemeenteraadslid Robert Ooms in actie bij TNT.

Tot slot de regering Rutte-Verhagen-Wilders die de mensen onder de 57 duizend euro bruto op laten draaien voor het geknoei van de bankiers die elkaar producten verkochten die zij zo complex waren dat zij die zelf niet begrepen. Wanneer de rekening betaald moet worden, beginnen we altijd onder aan de ladder, bij de mensen die het niet of nauwelijks kunnen missen. Bij de 60 procent van de bevolking die samen 2 procent van het nationaal vermogen bezitten. Als de man in de sociale werkplaats, de mevrouw uit de thuiszorg in Haarlem, de buschauffeur in Rotterdam en de postbode in Utrecht met zijn allen een beetje bijdragen, hebben we de missende 18 miljard zo bij elkaar. Als je dat bedrag vraagt aan de 10 procent rijkste Nederlanders die bij elkaar 60 procent van het vermogen bezitten, tref je een kleine groep hardwerkende Nederlanders onevenredig.

Op verzoek van meerdere SP-activisten hebben we vanaf volgende week onderstaand affiche in twee formaten in de aanbieding. Gebruik het affiche om het met mensen over de bezuinigingspolitiek van dit kabinet te hebben. Kom in beweging, het wordt tijd dat de kruimelbezitters gaan koekhappen. Bots zong het al veertig jaar geleden: “Er is genoeg voor iedereen”.